Birisi, Şibli’den sordu:
Bu yolda Tanrı tapısına ilk
önce kim kılavuz oldu sana?
Şibli dedi ki:
Bir gün su kıyısında bir
köpek gördüm. Öyle susuzdu ki bir zerrecik tahammülü kalmamıştı.
Fakat suda kendi görüntüsünü
görünce bir başka köpek sandığından
Korkuyor, su içemiyor, su
kıyısından kaçıyordu.
Nihayet susuzluktan kararsız
bir hale geldi.
Beklemeye sabrı kalmadı.
Birdenbire kendisini suya
attı.
Suda görünen köpekte gözünün
önünden kalktı.
Zaten o sıkıntı kendisiydi.
Ortadan kalkıverdi.
*Bu bana böyle açıkça
görününce iyice anladım ki ben, bana perdeyim.
Kendimden fani (yok) oldum,
işim sağlandı.
Yolumda ilk önce bana bir
köpek kılavuzluk etti.
Sen de gözünün önünden kalk.
Sana sıkıntı sensin.
Kalk ortadan!
Sende bir kıl kadar varlık
kalsa ayağına ağır bir zincir vurulmuş demektir.
A bunak!
Beşikten alıp doğruca seni
tabuta götürseler daha iyiydi, daha yerindeydi.
Musa, onun için Haktan bu
makamı buldu.
Onu beşikten aldılar, tabuta
koydular.
Daima onunla olmayı
diliyorsan varlığınla gelme; bu şarap yeter sana artık.
Varlığınla gelme, kendinden
geçerek, kendinden uzak bir halde gel.
O varlığı terk ediş, nur üstüne
nurdur.
Eğer sırlara ulaştın, adam
oldunsa tek, tek her uzvunla berhudar oldun demektir.
Artık sende ne çocukluk
kalır, ne şaşılık.
Her şeyi onunla görür, her
sözü onunla söylersin.
***
İLAHİNAME. FERİDÜDDİN-İ ATTAR
M.E. B. YAY. 392*
Şibli,
Adı Cafer bin Yunus, künyesi
Ebubekir’dir.
Horasanın Esruşne
şehrindendir.88 yıl ömür sürmüş miladi 956 yılında zilhicce ayının 27. ci Cuma
gecesi dünyadan göçmüştür.
Cüneyd-i Bağdadi
Hazretlerinin öğrencisi idi.
Maliki mezhebine mensuptu.
Zamanındaki bütün âlimlerden
tahsil ettikten sonra Hayrünnessac Hazretlerine hizmet edip aydınlandı.
O da Şibli’ye dedi ki:
Ey Şibli!
Sen Hazret-i Cüneyd’in en
yakınlarından ve akrabasındansın, dedi ve Cüneyd hazretlerine gönderdi.
Cüneyd Şibli’ye dedi ki:
Soyunup, temizlenmen lazım,
nefsin denizine kendini at ki marifete cevherine ulaş dedi.
Şibli Cüneyd’e sordu ki:
Pekiyi bu hususta ne yapmak lazımdır.
Dedi.
Cüneyd:
Git çıra sat!
Diye buyurdu.
Şibli bir sene çıra sattı
tekrar huzura çıktı.
Cüneyd Şibli’ye:
Daha düşüncelerinde
dünyaya sevgi kokusu var.
Bir sene de Nihavend’de
dilencilik yap emrini verdi.
Bir sene de böyle yaptı.
Huzura çıktı.
Şimdi dervişlere ve dergâha hizmet etmek şartıyla bizim sohbetimize layık oldun, buyurdu.
Bir sene dervişlere hizmet etmekle geçirdi.
Cüneyd Şibli’ye:
Ey Ebabekir! Şimdi nefsinin değeri nedir, halin nasıldır?
Şibli:
Şimdi kendimi yaratıkların en
aşağısı biliyorum dedi.
Cüneyd:
İşte şimdi kendini kurtardın
dedi.
(Ariflerin Menkıbeleri.
Murat Tarık Yüksel Demir Kitapevi. Cilt 1.Alıntı.)
Yaren,
Senin önünde oluşan, toplumun
oluşturduğu kişiyi ortadan kaldırmalısın.
Kendi önündeki yapay kişiliğe
tekmeyi vur.
*
RAVLİ