Çeşim giryan bayadet çun tıfl-ı hurd
Kem hor an nanra ki nan âb-ı tu burd
(Hazreti
Mevlana, Mesnevi 5.inci cilt 143 inci beyit açıklaması)
“
Küçük çocuk gibi sana da ağlayan bir göz gerek.
O,
ekmeği az ye çünkü ekmek senin şerefini giderdi.”
Ağzını
ekmekten yunmadıkça, can gıdasına ağzını nasıl açarsın?
Tenperver
olan aldanmıştır.
Ten
semirdikçe can zayıflar.
Fani
ten gıdadan semirmedikçe (Şişmanladıkça) bakiy (Kalıcı) can nasipsizlikten zayıftır.
Bu
ten eşeği kırda otladıkça, can İsa’sı (Yediden iyileşmek, doğmak, dirilmek
için) nasipsizlikten hordur (Hissesi olmadığından
değersizdir, önemsizdir), inler.
Ten
akıbet (Sonuç olarak) karıncalara, yılanlara
gıda olur.
Can
ise Tanrının visalinden (Kavuşmaktan, buluşmaktan)
uzak kalır.
***
GÜLŞEN-İ
TEVHİD İBRAHİM ŞÂHİDİ
Çev:
Midhat Bahari BEYTUR
İnkilap
ve Aka kitapevleri koll. Şrt.
***
Neler
öğrendik.
1. Çok yemek yemenin özümüzün enerjisini giderdiğini,
ağlayarak Tanrıdan doygunluk istememiz gerektiğini öğrendik.
2. Tenimize önemi çoğalttıkça insani canımızın da
önemsizleştiği için kendini uykuya çekip gizlediğini öğrendik.
3. Yemek yemekle cana zayıflık geldiği için; yemek
yemenin azaltılması gerektiğini öğrendik.
4. Can gıdası almamız, can lokması yememiz gerektiğini
öğrendik.
5. Can lokması yiyenlerin, gıdası alanların; gözlerin
görmediği, kulakların işitmediği nimetler görülür.
6. Tenimiz fazla yemek pisliğinden kendisini arınıp
temizlerse insanı güzelleştireceğini öğrendik.
*
İşte
böyle yaren,
Vücudumuzu
beslemek yerine canımızı beslemenin doğru olduğunu, önemseyerek canımıza
yönelik çalışma yapmamız gerektiğini, çünkü can’ın ebedi yaşamı olduğunu
öğrendik, anladık.
RAVLİ CAN yazarak bu blogdan
diğer yazıları okumalısın.
*
RAVLİ
