23 Ağustos 2017 Çarşamba

DİVAN-I KEBİR 4. CİLT 1680 İNCİ BEYİT

(Mevlana Hazretleri Şems Hazretlerini anlatıyor)
                              
1680. Onun gül bahçesinden bir gül koparmadan göğse yüz binlerce diken (Acı veren düşünce) saplandı.

Gönül, ondan ancak cefa (Sıkıntı) gördü, fakat gene de onun ümidiyle vefalardan (Sevgiyi-dostluğu devam ettirmekten) kaçtı, çekindi.

O elemi (Acı-sıkıntı vereni) keremlere (Soyluluğa, büyüklüğe, asilliğe, asalete) üstün tuttu, o cefayı (Sıkıntıyı) vefalardan (Sevgiyi-dostluğu devam ettirmekten) hoş buldu.

Dikeni bütün güllerden el çekmiştir;
Kilidi, yüzlerce anahtardan daha güzeldir.

Cevri (üzüntü vermesi), devlet devrinden topu çelmiş, kapmıştır (Kişisel kararına bağlanmıştır);

Kahrındaki (Yok etmesinde, perişan etmesinde, mahvetmesinden oluşan) zehirden şekerler kaynamış, bitmiştir.

Onun kovması, istememesi, başkalarının kabul edişinden daha iyidir;
Lâ’l (Kırmızı renkli değerli taş) onun taşına uymuştur, inci de.

Abu-Said’in (Horasan şeyhlerinin ulularındandır. Adı Fazullah’tır. Abu Said ibni Hayr diye meşhurdur. 1049 da vefat etmiştir) arayıp bulduğu kutluluğa karşı bu dünya kutlulukları bir hiçtir.

Bâyezid’in aktarıp elde ettiği bolluğa, bolluk verene karşı bu dünyanın bolluğu, darlıktır.

Senâyi’nin anlattığı o ışığı, Attarlar içinde Ferid  (Mevlana’nın saygı ve sevgisini kazanan Mantık-al Tayr, İlahiname gibi birçok eserleri bulunan bu büyük sufi, Kalenderi neşesini taşır. Nişabur’da doğan Attar, XII. Yüzyılla XIII. Yüzyıl arasında yaşamıştır. Ölüm tarihi hakkında çeşitli rivayetler vardır) buldu da onunla eşsizliğe, tekliğe erişti.

Tatlı-yağlı şeyler hoş görünür sana;
Fakat bir gece sende kaldı mı pislik olur gider.
                            ***   
DİVAN-I KEBİR 3 CİLT MEVLÂNÂ CELÂLEDDİN
Hazırlayan: Abdulbaki GÖLPINARLI
KÜLTÜR BAKANLIĞI YAYINLARI/1385
                            ***
Neler öğrendik;
1.    Mevlana Hazretlerinin Şems Hazretlerini tanımadan önce kendisine rahatsızlık veren düşüncelerin olduğunu, tanıdıktan sonra bu sıkıntıların gittiğini öğrendik.
2.    Şems Hazretlerinin verdiği sıkıntılardan gönlünün kaçmak istediğini fakat Şems Hazretlerinin asilliğinden, büyüklüğünden, ululuğundan çok etkilenerek severek dost olma ve dostluğu devam ettirmenin ağırlık kazandığını öğrendik.
3.    Şems Hazretlerinin sıkıntısının sonunda tatlılıklar oluşacağını öğrendik.
4.    Manadan elde edilen mutluluğun dünyadaki mutluluğa benzemediğini, kutluluk ve uğurlulukla dolu olduğunu öğrendik.
5.    Madde olarak yediğimizi bir gün sonra pislik olarak vücuttan attığımızı, mananın kalıcı besleyiciliğinin olduğunu öğrendik.
                            * 
İşte böyle yaren;
Dünya mutluluğunun çok çabuk tükendiğini, uğurluluk getirmediğini, mana ile ulaşılan mutluluğun uğurluluk kazandırdığını öğrendik, anladık.
Mantık-al Tayr, İlahiname kitabının her hikâyesi bloğumuzda yararlanmanız için sunulmuştur.
Ayrıca bu kitapları evde bulundurmanızın ve okumanızın maddeden manaya doğru çekiciliğine de kavuşursunuz.
                           *
RAVLİ
MEŞHURLARIN SON SÖZLERİ
Ebu Said Ebu'l Hayr
 Ebu Said Ebu’l Hayr hazretleri, 967 (H.357) senesinde Horasan bölgesinde Serahs ile Ebyurd arasında yer alan Meyhene (Mihene) şehrinde doğdu. 1049 (H.440) senesinde aynı yerde vefât etti... 

Şeyh Ebu Said hazretleri, henüz küçükken babası onu cuma namazına götürmekte idi.
Yolda zamanın manevi sultanı Şeyh Ebu’l Kasım Bişr hazretlerine rastladılar.
Ebu’l Kasım hazretleri;
- Bu çocuk kimindir? Diye sordu.

Ebu’l Hayr da: - Bizimdir ya Şeyh! dedi.
“Dünyadan gitme zamanı...”

Şeyh Ebu’l Kasım hazretleri onların yüzüne, bakarak gözleri yaşardı. Sonra da Ebu’l Hayra;
- Ya Ebu’l Hayr, bizim dünyadan gitme zamanımız gelmiştir, fakat makamı boş görerek üzülmüştüm. Şimdi senin çocuktan öyle anlıyorum ki, Müslümanların istifade edeceği derecede manevi kabiliyeti var.

Cuma namazından sonra bu çocuğu bizim eve getir, dedi. 
Namazdan sonra Ebu’l Hayr, Ebu Said’i alarak Ebu’l Kasım’ın evine getirdi.
Şeyhin dergâhına girdiler..
.
Dergâhta kışlık yiyeceklerin konduğu yüksekçe bir yer vardı.
Ebu’l Kasım oraya bir ekmek koymuştu. Çocuğun babasına:
- Oğlunu omuzuna al da o yukarıdaki ekmeği indirsin, buyurdu.

Babası, oğlu Said’i omuzuna alıp kaldırdı.
Daha küçük yaşta olan Ebu Said hazretleri elini uzatıp 30 yıllık ekmeği aldı ve yere inip Şeyhe verdi.

Ekmek sıcacıktı.
Ebu’l Kasım hazretleri ekmeği aldığı zaman gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı.

Ağlayarak ekmeği ikiye böldü, bir parçasını o anda henüz çocuk olan Ebu Said’e verdi, bir parçasını da kendisi yedi.

Ona da yemesini emretti.
Babasına hiç vermedi. Ebu’l Hayr;

“Bize nasip olmayacak mı?”
- Ya Şeyh, bu teberrükten  (Kutluluktan, uğurluluktan) bir parça da bize nasip olmayacak mı? Dediğinde, Şeyh Ebu’l Kasım hazretleri şöyle buyurdu: 
- Ya Ebu’l Hayr!
Otuz senedir, bu ekmek bu makamda durmakta idi.
Bana bu ekmek kimin elinden sıcak olarak gelirse ondan âlemin istifade edeceği vaat edildi.

Bu vaadin tamamı senin oğlunda olsa gerektir.
O zatın senin oğlun olması şeref olarak sana yetmez mi? 

Böylece Ebu’l Kasım hazretleri kendi yerine naspedeceği (Atayacağı) büyük velîyi bulmuş oldu.
Şeyh hazretleri bunları söyledikten sonra fazla yaşamadı ve kısa bir zaman sonra vefat etti...

(Ehli sünnet büyükleri.com dan alıntıdır.)

Popüler Yayınlar