(Mevlâna hazretleri Şems Hazretlerini anlatıyor)
7170. Aklını başına al da pençemde (Aşkın pençesinde) çırpınma.,
Kendine gel de hançerimden kaçma.
Ölümden yüzünü ekşitme de kucağım, şükürler etsin sana.
Seni kökünden sokup çıkarınca gül gibi gül de seni, benim şekerimle yoğursun ölüm.
Sen İshak'sın (Ölünce dirilensin), ben babanım senin, a benim incim, nasıl olur da kırarım seni?
Aşıklar sürüsünün babası aşktır;
Benim şatafatım (Görkemim) da ondan doğmuş.
Bu sözleri söyledi de seher yeli gibi gidiverdi;
Benim de gözlerimden yaşlar boşandı, aktı.
A benim başbuğum dedim, lütfetsen (İyilik, yardım etsen) de yavaş gitsek ne olur?
Tez gitme a benim canım, cihanım, a benim yüzlerce kanadım;
Biraz daha yavaş ol.
Hiç kimsecik, benim tez gidişimi görmemiştir dedi;
Benim en yavaş gidişim budur.
Şu gökyüzü bile çalışsa, çabalasa peşimden koşsa yetişemez bana.
***
DİVAN-I
KEBİR 7 CİLT MEVLÂNÂ CELÂLEDDİN HAZIRLAYAN: ABDULBAKİ
GÖLPINARLI KÜLTÜR BAKANLIĞI YAYINLARI/1385
***
Neler öğrendik;
Aşkın yakalayışından kolayca kaçılayamayacağını, öğrendik.
Ölüm karşısında yüzümüzde öfke ve hoşnutsuzluk gösteren ifade oluşmaması gerektiğini öğrendik.
Ölümün kişiyi işlemesi ile kişinin tatlılaşacağını öğrendik.
Aşık kişinin defalarca ölüp dirileceğini, aşık kişinin bir inci olduğunu, kırılıp atılmayacağını bilmemiz gerektiğini öğrendik.
Aşıkların babasının aşk olduğunu, Mevlana Hazretlerinin göz alıcı ve gösterişli olma durumunun da aşktan oluştuğunu öğrendik.
Aşkın çok süratli olduğunu, aşkın hızlı gidişini hiç kimsenin görmediğini öğrendik.
*
İşte böyle yaren;
Aşkın hızına hiç kimsenin yetişemeyeceğini, gidişini gökyüzünün bile göremeyeceğini öğrendik, anladık.
*
RAVLİ
