DİVAN-I KEBİR 7. CİLT 770 İNCİ BEYİT

(Mevlana Hazretleri Şems Hazretlerini anlatıyor)
                                               
770. Ben sustum, kalanını sen söyle, söyle ey işaretlerin, sözlerin canı efendi.
 
A Tebriz’li. Tanrı Şems’i (Güneşi), zamanın Musa'sı sensin, gönlümün Tur Dağı’na, vade verilen çağda gitmişsin a efendi.
 
A gönül, şu yağmada, şu talanda ne gördün ki varını-yoğunu döktün, dükkânını bırakıp gittin?
 
Hırs örümceği gibi şu yıkık evde, ağzının tükürüğüyle sinekleri avlayan ağlar örmeye giriştin.
 
Şu dünya tohumunun tadı, sarhoşluğu yüzünden gönlün, şu tuzaktan kurtuldum zannına düştü.
 
Sel uğrağında kim balcıktan ev kurar?
Tuzakta yem yiyeni hiç duydun mu sen?
 
Çağı gelmişken ey gönül, uç tuzaktan, sıçra-kurtul;
Canlar bahçesinde uçup gezdiğin yerlere git.
 
A tavus kuşuna benzeyen can, akıl kanadını aç;
Yoksa arşta uçtuğun aklına gelmiyor mu?
 
Arştan uçtun, bir kazadır, geldi-çattı, yeryüzüne düştün;
Kanadını verdin de iki üç yem yedin.
 
Kıtlıktan çıkmış gibi şu lokmaya bir duştun ki, kimi dudağım ısırmadasın, kimi elini yaralamada.
                         ***
DİVAN-I KEBİR 7 CİLT MEVLÂNÂ CELÂLEDDİN 
Hazırlayan: Abdulbaki GÖLPINARLI
KÜLTÜR BAKANLIĞI YAYINLARI/1385
                        ***
Neler öğrendik;
1.    Mevlana Hazretleri sözü işaretlerin sözlerin canını söyleyen Şems Hazretlerinin bıraktığını öğrendik.
2.    Şems Hazretlerinin Allah ile buluşup konuştuğunu, yine buluşmak için Tur dağına gittiğini öğrendik.
3.    Dünya yaşamının tuzaklarla dolu olduğunu, sevgimizi, isteğimizi, düşünüşümüzü, anışlarımızı arşa yöneltmemiz gerektiğini çünkü daha önce canımızın arşta olduğumuzu aklımızla hatırlamamız gerektiğini öğrendik.
4.    Arştan yeryüzüne düşen kişi olarak tekrar geldiğimiz yere uçmak gerekirken, dünya tanelerini almak için kanatlarımızı vermememiz gerektiğini öğrendik.
            *
İşte böyle yaren;
Canının, gönlünün geldiği yerin yüceliğini bildiği, hatırlatıldığı halde yeme içme derdine düşenin pişman olacağını, kendini kendi eliyle yaralayacağını öğrendik, anladık.
                     *
RAVLİ