MEVLANA VE MAHREM MAHRUM

Bir gün Alâeddin Siyanus, Mevlana Hazretlerinin huzurunda:

Ahi Ahmed bugün toplantıda “ Biz de Mevlana’nın âşıklarındanız diyordu “ diye anlatıyordu.

Mevlana “ Sus, o nasıl ölü efendi âşıktır ki, maşuku (sevilen) onu tanımıyor.

Bunlar bize mahrem (çok samimi, içli dışlı) değildirler,

Fakat bizden mahrum (nasipsiz) da değildirler.

 

Şiir:
“ Tanrı, velileri yeryüzüne, âlemlere rahmet (Acıma, esirgeme, koruma, merhamet etmek ) için getirdi.”

                                     ***

ARİFLERİN MENKIBELERİ, Şark İslam Klasikleri 29,
Ahmet Eflaki, M.E B. YAYINLARI 489

                                      ***

Neler öğrendik:

1.   Seven, sevdiğine yakın olmalı ve sevdiğini sevdiğinin huzurunda söylemesi gerektiğini öğrendik.

2.   Uzaktan seviyorum demek bir şey ifade etmediğini öğrendik.

3.   Yakinen tanımayanın seviyorum demesinin gerçek sevgi olmayıp başka maksat için sarf edilmiş söz olduğunu öğrendik.

4.   Seven ve sevilenin içli dışlı, samimi olması gerektiğini öğrendik.

 

 İşte bu işler yaren,

Herkesin sevdiği, saygı gösterdiği, elini öptüğü Mevlana’yı ziyaret etmeden, göz göze gelmeden, elini öpmeden, saygını kendisine sunmadan seviyorum demek bir şey ifade etmez.

Türbesini ziyaret etmemişsin, kitaplarının hoşuna giden hikâyelerini okumuşsun sonra da Mevlana’yı seviyorum demen bir şey ifade etmez.

Sen herkesin sevdiğini seviyorum diyerek ham olmadığını ifade ediyorsun ki bunun sana faydası çok az olur.

Gel davetinin manasını anladıysan yürüyerek, koşarak kitaplarının içinden yol bularak gidersin.

Gel davetinin manasını anlamadıysan, Konya’ya gittiğin zaman ayıp olmasın diye ziyaret edersin bu da dostlarına anlatmak amacı taşır.

Hazreti Mevlana her şekilde kendisinden yararlanılmasını istemektedir ve yararlandırmadadır.

Bizim sözümüz azami yararlanma içindir.

Hatta türbesinin eşiğimden bir adım içeri doğru atanı sahiplenir.

Kendine yaklaştırır.

Tanrı bu büyüğümüzü rahmet olarak bize göndermiş azami olarak yaralanmalıyız.

                          *

RAVLİ