Bir gün Mevlana hazretlerini
ziyarete gitmişti.
Mevlana, Ekmeleddin’e on yedi
seçkin dost için müshil ve haplar hazırlamasını emretti.
Ulu dostlar da perhiz ederek
bu hapları yutmaya hazırlanıyorlardı.
İlaçların içileceği gün
sabahleyin erkenden Mevlana hazretleri Ekmeleddini’in evine gitti.
Hekime haber verdiler.
O da dışarı çıkıp Mevlana’nın
önünde baş koydu.
Mevlana hazretleri içeri
girdi.
Ekmeleddin’in hazırladığı on
yedi kâseyi birer-birer içti ve her defasında da
“ Âlemlerin rabbi olan
Tanrı’ya hamdolsun” dedi.
Ekmeleddin bu halin
heybetinden şaşakaldı ve hiçbir şey söyleyemedi.
Mevlana ondan sonra
medresesine gitti.
Bütün müritlere bu hali
bildirdiler.
Onların hepsi Mevlana’nın
riyazetten (açlıktan) incelmiş mübarek ve hoş vücudunun ne olacağını düşünerek
şaşırıp kaldılar.
Mevlana bir zaman vaiz ve
nasihatle meşgul oldu.
Mestlikler gösterdi.
Ekmeleddin hazretleri de
sabredemedi, durumu anlamak üzere kalkıp medreseye geldi.
Mevlana’nın güneş gibi medresenin mihrabına dayanmış hakikatleri açıklamakla ve ince şeyleri genişletip izah etmekle meşgul olduğunu gördü.
Ekmeleddin yere kapanıp “
Mübarek mizacımız ve tabiatınız nasıldır” diye sordu.
Mevlana da şaka ile (Altından
nehirler akıyor) ayetini okuyarak cevap verdi.
(ishalim anlamında)
Ekmeleddin “ Mevlana
hazretleri sudan perhiz etsinler” dedi.
Bunun üzerine Mevlana derhal
buz getirmelerini emretti.
Buzu ufak parçalar haline
getirerek yemeğe başladı.
Anlatılamayacak derecede
yedi.
Ondan sonra hamama hareket
etti.
Yıkandıktan sonra da semaa
başladı.
Üç gün üç gece sema yaptı.
Nihayet Ekmeleddin sarığını
yere vurarak figan etti, naralar attı ve
“ Bu hal insanın kudreti
dışındadır.
Bu kudreti velilerin hiç biri
göstermemiştir” dedi.
O anda çocukları ve
akrabaları ile birlikte Mevlana’ya mürit ve kul oldu.
Yaşadığını devrin
filozoflarına ve doktorlarına da söyledi.
Hepsi tam bir samimiyetle
mürit oldular ve
“ Bu mert adam, Tanrı tarafından
kuvvetlendirilmiştir.
Bu sıfatları pek yüce bir zat
ve Tanrısal bir hâkimdir” dediler.
(Hâkim: aşağıda açıklandı)
Şiir:
“Eğer veli bir zehir yese, o
zehir ona saf bal olur.Eğer talip yese, aklını kaybeder ve gönlü kararır.
Ondan dolayı Faruk’a bir
zehir zarar vermedi,
Çünkü onun Farukluğu onun
için tatlı bir tiryak (panzehir) oldu.
(Faruk: Hz. Ömer’in lakabı.
‘Haklıyı haksızdan ayıt ederek adaleti tam yerine getirmekle ün kazandığı için
Faruk kelimesiyle adlandırılmıştır’).
***
ARİFLERİN MENKIBELERİ, Şark
İslam Klasikleri 29, Ahmet Eflaki, M.E B. YAYINLARI 489
***
HÂKİM
Âlim, cahil insanları, hâkim
ise âlimleri terbiye eder.
Hâkimi terbiye eden de
Allah’tır.
Âlim bir veya birkaç konuda
âlim olur.
Fakat nefsinin hallerinden
bilgisiz ve cahil kalır.
Âlim, hâkime gider ondan
manevi bilgiler öğrenir, ahlakını iyileştirir.
Yedi vadiden geçer ve ibadete
devam etmek suretiyle arif ve kâmil bir zat olur.(Feridüddin-i Attar hazretlerinin MANTIK AL-TAYR ‘kuşdili’ ikinci cildi sitemde bilgilerinize izah edilerek arz edilmiştir.
İstek, aşk, marifet, istiğna,
tevhit, hayret, fakr u fena vadisi olarak hikâyeleriyle birlikte okumanızı
önerir ve kitabı satın almanızı isterim.)
Bunlara yapan yolcu kâmil ve
temiz kalbiyle Allah’ın huzuruna vararak hikmetlerini görür ve onun
kanunlarıyla (şeriatı) sevgilisi Hz. Muhammed (S.A) izinden gidip boynu bükük,
gönlü alçak olarak veliliğin en yüksek mertebesini kazanır ve bütün adap ve
erkân ile ilim ve fenleri toplar.
Çünkü kâmil insan, Allah’ın
rızasını gönlünün genişliğinde ve huzurunda bulur.
Onun heybet ve azametini,
kalbinin daralışı ve sıkılışı esnasında bilir.
İlahi hikmetleri bilen hâkimin
âdeti, insanlar içinde bulunduğu zaman susar ve kalbiyle Allah’ın huzuruna
gider, sonra ondan sorulanlara ancak gönlünden, ona beliren cevabı verir.
İlahi hikmetleri bilen bir
gün mecliste vecde gelir ve hikmet diliyle gayet tatlı konuşmaya başlar ve mana
âleminin hakikatlerini inceleyip anlamanın verdiği zevkle göğüsleri çatlatacak
nitelikte manalı sözler söyler.
Sonradan ona, çok hoşumuza
giden o manaları bir daha tekrarlarsanız çok iyi olur deyince hâkim onlara;
Evet, o aşk hali bir daha
gelse benim için de çok hoş olur, yoksa söyleyeceğim boş sözlerin bir zevk ve
lezzeti olmaz der.
Hâkim
Birlik alanına girer.
Allah’a inancındaki şüpheleri
atar temizlenir.
Korku ve çekingenliği ortadan
kaldırır.
Kendi bilgilerinin ve kararlarını
siler tamamını atar.
Sabırsızlık ve telaşı ortadan
kaldırır.
Kızma ve öfkeyi kalbinden
söker atar.
Nefsine ve dünyaya ait bütün
arzu ve heveslerle şehvani istekleri söker atar.
Başkalarına yönelişi ve
itibarı, halka ve giyinişe karşı sevgi varsa söküp atılır.
Dünya ve ahiretten vazgeçer.
Zevk ve lezzet içinde
olgunlaşır.
Böylece maksadına ve muradına
erişir.
Akıllı olan, velilerin
hikmetlerine (çalışmalarına)meyleder ve onları isteyen olur.
Arif olan bu hikmetleri
bilir.
Hikmetleri öğrenmek ve hikmetlerin
(çalışmalarının) nimetleriyle lezzetlenmek bir mutluluktur.
Velilerin hikmetlerini (çalışmalarını)
unutmayıp saklayan hakikatlerden faydalanıp onları söyleyenin kadir ve kıymeti
yükselir, aziz olur.
Kalbi tertemiz olan külli
akıl (Allah)’dan hikmet (çalışma ve davranış) dersi alır ve hikmet ilmi ile
kalbi dolup sonsuzluk denizine gömülür.
(Marifetname. İbrahim Hakkı
Hz. I Cilt son sayfa) Alıntı.
*
RAVLİ