Niyaz: Yalvarma, yakarma, dua, ihtiyaç ve muhtaçlık duyma, selam, saygı.
Naz: Kendini beğendirmek için takınılan yapmacık.
Bir şeyi beğenmiyormuş gibi görünme.(Cilve, işve)
*
Bir gün Mevlana, bilgiler saçarken Tanrı “ Ben, kulların niyazlarını o kadar severim ki, kullarım bana meskenet (Miskinlik, fakirlik, yoksulluk) ve zillet (istememeği isteyen) göstermeselerdi ve bana yalvarmasalardı, onlardan bu niyazı kaldırır, onlara ben niyazda bulunurdum.
Fakat benim niyazsız olan hazretim (bana yakın olan kullarım), niyaz edenleri sever” buyuruyor” dedi.
***
Bir dervişe “ Niyazı niçin terk ettin? “ diye sordular.
O da “ O kadar niyaz ettim ki, şimdi niyazsız oldum” diye cevap verdi.
Niyaz, en son konaktır.
Niyazsız olan ( Tanrı ) niyazı sever.
ŞİİR:
“ Aşk perisi bana “ Ben baştan aşağı nazım.
Sen de baştan aşağı niyaz ol, o zaman ben de sana naz ederim.
Nazı bırakınca tamamıyla niyaz olursun.
Ben de senin için kendimi tamamıyla niyaz yaparım “ dedi.
***
ARİFLERİN MENKIBELERİ Şark İslam Klasikleri 29
Ahmet Eflaki, M.E B. YAYINLARI 489
***
Neler öğrendik:
- Tanrı’nın niyaz eden kullarını sevdiğini öğrendik.
- Tanrı’ya iyice yaklaşan kulların Tanrı’dan istememeği istediklerini öğrendik.
Naz ve niyazın birbirini seven, saygı duyanlar arasında olduğunu öğrendik.
Tanrı isteyin vereyim hükmünce yalvararak istenmesi gerekmektedir.
Tanrı’ya yakın olanların Tanrı’nın kalbi okuduğunu öğrenince dil ile istemeği keserler, gönülden istekleri devam eder.
İstememek, Tanrı’nın her şeyden haberdar olduğunu bilmelikten gelir.
Yoksa itibarsız veya gücü kuvveti olmadığı veya sevmediği için istemiyor anlamına gelmez.
Dervişin tek isteği Tanrı yüzünü görmektir.
Diğer istekler bu istek karşısında değersizleşir.
Diğer bir anlatımla açıkça söylersek devrik Tanrı’nın kendisini ister, imkânlarını değil.
*
RAVLİ
